एउटा युग

• गद्य कविता
• कवि लिम्वु [आशँु]

घामका पाईलाहरू डुब्दा डुब्दै
अंधेरीको रात जाग्छ
हुँदा हुँदै
प्याला भरी भरी पँधेरीको मात लाग्छ
यसरी नै पिउदा पिउदै सधैँ सधैँ
एउटा युग रितिइदिन्छ
यसरी नै जीउदा जीउदै सधैँ सधैँ
एउटा युग बितिदिन्छ
फेरी
उही धरातलमा
नयाँ सृष्टिका टुसारोहरू पलाउछन
ओभानो छहारीको बास खोज्दै
अनि
विहानीको झुल्के घामसँगै
एउटा नवीन कथाहरूको संगालो बन्न
एउटा नवदिनको सुरूवात हुन
सधैँ झै
उही माँटो उही हावा उही पानी माथि
सलबलाइरहन बर्बराइरहन
पैसै पैसाको सपना बोकेर
मान्छे मान्छेको बीच
मन मन्दिरहरूमा चहार्दै हिड्छ
पाउँदा खुशी नपाउँदा दुखी
कहिले बारीका पाटाहरूमा
कहिले समुद्रपारिको डाँडाहरूमा
यसरी नै बित्छ दिन र रात छटपट्टाईहरूमा
कोही ऐश आरामको जिन्दगी गुजारछन
कोही नयाँ वस्ती बसाउछन
आफ्ना आफनै
भाग्यरेखा लेखाउछन ( कोर्छन ) यहाँ
आफ्ना आफनै
कर्मथलो बनाउछन यहाँ
जसरी समयको पहिचाँन हुन्छ
त्यसरी नै
एउटा मान्छेको अस्तित्व बन्छ यहाँ
प्रत्येक पिंडीका गिन्तीहरू
नयाँ पुष्पहारहरूमा
नयाँ गन्तव्यका स्थानहरूमा
निरन्तर उनीन्छन
निरन्तर मोडिन्छन
मूल बाटोका हाँगाहरू
हजारौ दोबाटो र गल्लीहरूमा परिर्वतन भए जस्तै
जीउदो पानीका मुहानहरू
स साना खोलानालाहरूमा अबिरल बदलिए जस्तै
यसै गरी एउटा युगले कोल्टे फेर्छ
फेरि अर्को नयाँ युग उदाउनलाई