म प्रेसिडेन्ट हुँदा...

मलाई थाहा छैन यो औधी खुशीको कुरा हो कि ठिकै कुरा हो या निराशाको कुरा हो। तर जे भए पनि यो मेरो जीवनको एउटा नौलो अनुभवको कुरा चै हो। म नेपाली समाजको समाजको प्रेसिडेन्ट हुन पुगे। मैले जीवनको कुनै पनि मोडमा यस्तो कल्पना पनि गरेको थिईन कि म कुनै संस्थामा अगाडि बसेर काम गरौला। मनिसहरुको जमातमा रमेर ठट्टा गरेपनि म प्राय एकान्तमै रमाउने गर्छु। हुन त सबै मनिसको सबै सँग कुरा मिल्छ भन्ने त छैन। एउटै खाटमा सँगै रात बिताउने श्रीमान र श्रीमतीको त सधैं कुरा मिल्दैन भने अरुको मिल्न पर्छनै भन्ने पनि त केही छैन नि। तर समाज त समाज नै हो नि, सबैको सबै कुरामा कहाँ सहमती हुन्छ र। सबै बिमति भित्र पनि सहमती को प्रयास त हो शायद नेत्रित्वले गर्ने।

लेख्न खोज्दै थिए एउटा कुरा, अन्तै तिर पो पुग्न थालेछु। आज पुरानो कमिटीले नयाँलाई हस्तान्तरण गर्ने दिन थियो। सबै साथीहरु उत्साहित थिए। तर उत्साह र उमङगकै बिचबाट एउटा नरमाइलो पनि महसुश भयो। साधारण कुरालाई लिएर भएको एउटा विवादले चर्कै रुप लिन पुग्यो। मान्छे ब्यक्तीगत कुरामा पनि पुगेर गाली गर्न तिर लागे। म सोच्न थाले यस्तै हो भने त काम गर्न त गर्हो पो होला कि। नेपाली समाज जहाँ सुकै पुगे पनि नेपालको सन्स्कार चै भुल्दो रहेनछ। चाहे त्यो राम्रो होस् या नराम्रो।

आखिर जे जस्तो विवाद आए पनि अन्तमा त टुङगो लाग्यो। म पनि पहिलो चोटि प्रेसिडेन्ट भए। भलै त्यो रामबरण यादवको जस्तो जोड घटाऊ र गणितको खेल थिएन र त्यस्तो उत्साह पनि थिएन। म आफ्नै बारेमा भन्दा म कुनै पनि समुहमा हुँदा नेता हुने क्षमता त म मा थिएन तर हुने कुनै निर्णयमा मेरो बिचार र प्रस्तावले पनि भूमिका चै खेल्थियो। कतीपए बेलामा मलाई साथीहरुले त मा त managerमा हुने जस्तो गुनहरु छ भन्थे म फुर्किन्थे बस तेही हो। कतीपय बेलामा भने राम्रै मान्छेहरुले पनि तपाईं ठुलो मान्छे बन्नुहुन्छ भनेर भन्थे। मैले यो संस्थामा बसेर नै म ठुलो मान्छे बन्छु भन्न खोजेको त होइन तर मलाई अचानक ति कुराहरु याद आउन थाले। के थाहा म मा तेस्तै क्षमता देखेर पो साथीहरुले प्रेसिडेन्ट बन पो भनेका हुन कि। सोचे मेरो लागि पनि यो एउटा चुनौती नै हो नि। यदी म यसमा सफल भए भने मेरो लागि र यो समाजको लागि पनि राम्रै हुन्छ नि। म र यो समाजको सफलता भन्नु नै यो हाम्रो देशको सफलता होइन र? यस्तै सोचे र खुशी पनि लाग्यो। भन्छन नि अधिकार र कर्तब्य सँगसगै आउछन। तेही भएर चुनौती पनि छ। यदी कुनै काममा चुनौती नै छैन भने त्यो कामको अर्थ पनि के नै रह्यो र होइन? जीवनको मजा नै तेस्मा छ नि।