रुन देउ मलाई

म घरी चिच्याउन चाहन्छु त घरी रुन चाहन्छु
म घरी अट्टहास हाँस्न चाहन्छु त घरी बिस्फोट हुन चाहन्छु

म असामाजिक मान्छे
सामाजिक हुनपर्ने करले
मेरो आफ्नै रहरले
न म राम्ररी रुन सक्छु न राम्ररी हाँस्न नै

निरशाको बादलले ढाकिदिंदा
आशाको घाम नदेखेर रुन खोज्छु घरी घरी
तर म त आशावादी मान्छे
म कसरी रुन सक्छु फेरी ?

सबैको भलो होस् भन्ने चाहना गर्दा गर्दै
सफलताको जस लिन खोज्नेहरुदेखी दिक्क लागेर
असफलताको दोष थोपर्नेहरुदेखी वाक्क मानेर
म रुन कराउन खोज्छु
मेरा बग्न खोजेका आँशुका थोपालाई
गोहीका आँशु सम्झेपछी
फेरी म कसरी रुन सक्छु?

बरु सानो हुँदै आनन्द थियो
म निस्फ्रिकी रुन कराउन त सक्थेँ
नरोउ भनेर सम्झाउने तिम्रा हातहरु हुन्थे
अहिले त म ठुलो भएँ(?)
न त त्यसरी रुन सक्छु
न त तिम्रा हातहरु नै छन
मलाई रुन पनि दिएनन हेरन।

Posted 27th April 2009 by Kamal Raj Chapagain