बाघको कोख, चुपचापको चित्कार

बाघको कोखमा जन्मिएको म,
तर बारम्बार बलात्कार सहेँ —
र तिमीहरू,
तिमीहरू नै थियौ बलात्कारी,
रगत मिल्ने, तर मुटु च्यात्ने
ती आफन्तका अनुहारभित्र लुकेका लोलुप छायाहरू।

मैले कहिल्यै सोचिन
कि हामी फरक थियौँ,
मेरो मनमा सधैँ तिमीहरूको पीडा
मेरो जस्तै लाग्थ्यो —
तिमी चोटिँदा म रोइदिने,
तिमी मुस्काउँदा म नाच्ने।

तर तिमीहरू?
तिमीहरूलाई मेरो आँसु होइन,
मेरो रकम देखिन्थ्यो।
मेरो नाताको स्पर्श होइन,
मेरो तलबको फिक्स मिति देखिन्थ्यो।

जब जिबनभरको कमाइले बनेको घर
भत्कियो,
तिमीहरू मलाई सम्झियौ 
"दाजु! घर टाल्नु छ, के सकिन्छ?"
डाँडामा बस्ती बसाउनु थियो —
"कुनै जग्गा किनिदिन सकिन्छ?"

र म…
हर्षले भिजेको मन लिएर
थप घाउ लिएँ, थप ऋण गरेँ, थप भरोसा राखेँ।
तर अन्त्यमा?
रुखमा चढाएर मलाई भुइँमा लडायौ!

तिमीहरूको प्रेम
एउटा व्यापार थियो 
जहाँ आत्मीयता सौदाबाजीको वस्तु बनाइन्थ्यो।
जहाँ सम्झना एक 'request message' थियो
र माया
"खाता नम्बर" पठाइसकेपछि मात्र आउँथ्यो।

---

हो, तिमीहरू भन्न सक्छौ 
"पैसाबिना संसार चल्दैन!"
ठीकै छ,
तर सम्झ 
ठमेलका रन्डीहरूका घर पनि आलिसान हुन्छन्!
तर उनीहरू जस्तै
तिमीहरू पनि
इज्जत बेचेर मात्र महल बनाउने रह्यौ।

तिमीहरू आफन्त होइनौ 
तिमीहरू त
बाघको सन्तानमाथि कायरता देखाउने समाजको सहयात्री हौ,
जसले दाजुको धैर्यलाई कमजोरी ठान्यो,
र भाइको फाइलमा नाताको नाममा ऋण मात्र थप्यो।

अब म बोल्दिन,
किनभने शब्दहरू थाकिसकेका छैनन् 
तिनीहरू त झन् धारिलो बन्दैछन्।
अब म लेख्छु 
तिमीहरूको घात र मेरो चुप्पी,
तिमीहरूको स्वार्थ र मेरो चिहानभित्रको विश्वासलाई।

एकदिन,
जब मेरो आत्मा शब्द बन्छ,
त्यो किताब
तिमीहरूको घरको भित्तामा पनि पुग्नेछ —
जहाँ तिमीहरूको छोराछोरीले पढ्नेछन्:
"यी त ती हुन् —
जसले माया बेचेर रगतको सम्बन्ध रेटमा राखे।"

र त्यसदिन...
तिमीहरू थुक्नेछौ,
तिमीहरू टाउको निहुराउनेछौ —
तर म फर्किएर हेर्दिन।

किनभने…
अब म तिमीहरूको इतिहासबाट आफूलाई हटाइसकेको छु,
र तिमीहरूलाई आफ्नो कविता बनाएर,
संसारलाई ‘कलङ्क’ भनेर चिनाइसकेको छु।