सम्बन्ध (कबिता

सम्बन्ध (कबिता )

 सन्तोष सिम्खडा

दाजु भनियो,

तर बुबाको मुटु चिरेर जग्गा मापन गरियो।

भाइ भनियो,

तर आमाको आँशु साटेर स्वार्थको व्यापार गरियो।

घरभित्रै शान्तिको चिहान खनियो,

जहाँ गाडिएका छन् 

हिजोको साझा बिहान,

सिँढीको कुनामा सँगै हाँसेको विगत,

बुबाको टकटक बुटको आवाज,

आमाले राखिदिएको हातको चामलभात,

र सँगै रोएको त्यो दिन 

जब दाइलाई चोट लाग्दा म पहिलोपल्ट डराएको थिएँ।

अब ती सबै सम्झनाहरू कागजका धर्साजस्ता छन्,

जसमा सम्पत्तिको सीमाना कोरिन्छ,

र नाताभित्रै सन्देहको काँडेतार तानिन्छ।

कसरी भयो यस्तो ?

हामीले त एउटै कोठामा सँगै निदाएका थियौं,

तर आज 

हामी एउटै बाबाको छोराहरू

बाहिरकाहरूभन्दा पनि

पारखी भएर छुट्टिएका छौं।

आज म भन्छु 

जिन्दगी यात्रा मात्र होइन रहेछ,

यो त स्वार्थको दौड हो,

जहाँ पहिल्यै हारिसकेका अनुहारहरूले

अझ कसरी जित्ने भनेर षड्यन्त्र बुन्छन्।

अन्त्य त बाबाको मृत्युले होइन,

भाइचारा मरेपछि सुरु भयो।

अझ जिन्दगी बाँकी छ भन्नु झुटो लाग्छ,

जब घरमै

"धनी को र गरिब को?" भनेर तुलो ठडिन्छ।

रहरहरू थिए 

एकैपटक आमाको मुख हेर्ने,

बुवाको श्राद्धमा एउटै थालमा पिणड राख्ने।

तर अहिले 

त्यो थाल पनि छुट्टिएको छ,

र माटोमा हालिएको पानी पनि

कसको हो भन्ने बहस भइरहेछ।

मन्दिर बनाउने कुरा त परै जाओस्,

अब मनभित्रको देवता नै मरेको छ,

जहाँ पूजा होइन

दाजुभाइको मोल तोकिन्छ।

हो,

म मृत्युभन्दा पनि बढी डराउँछु 

त्यो बाँचिरहेका अनुहारहरूको,

जहाँ हाँसोको पछाडि छुरा लुकाइएको हुन्छ।

कहिलेकाहीँ त लाग्छ 

यसरी नै एक दिन मलाई मर्ने बनाउने

कतै तपाईंको मौनता त होइन?

आमा अझै त्यही बिछ्यौनामा सुतेकी छिन्,

तर उनी अब पर्खिन छोडिसकिन।

कहिल्यै केही मागिनन् 

तर उहाँको आँखाको थकानले

धेरै कुरा बताइरहेको छ।

र, म ?

म पनि बाँचेको छु,

तर स्वाभिमानको सास अब गाह्रो छ।

किनकि घरको आँगनमै लास छ भाइचारा 

र चिहानको टाउकोमा

नाम लेखिएको छ 

"स्वार्थ"।

तर एकदिन 

हामी सबै जान्छौं,

अनि सायद फेरि एउटै थलोमा पुगिन्छ।

त्यसदिन साक्षी हुनेछ माटो 

जसले सम्झाउनेछ 

कि हाँसोभन्दा अमूल्य केही थिएन,

तर हामीले त्यही गुमायौं।