⏰ घडीका तीन सुई

⏰ घडीका तीन सुई 

पहाडको काखैबाट बगेको नदी जस्तै,

कुदिरहेछ सेकेण्ड सुई 

जहाँ थकाइको छुट छैन,

पग्लेको हिउँजस्तो

उमर घामसँगै बग्दै जान्छ।

बर्खाको पानी जस्तै

माटोभित्र हराएर पनि

उसकै जीवनले हरियाली छर्छ,

तर सधैं भिजेको चप्पलजस्तो

कसैले वास्ता गर्दैन उसको गुनासो।

धैर्यको घाम हो मिनेट सुई,

न त उज्यालो, न त अँध्यारो

मध्यान्हको छायाँजस्तो

हिँड्छ ढिलो,

तर अघि बढ्छ।

बेंसीका बोटहरूजस्तै,

न ठूलो, न सानो,

तर ठाँटिएको 

सेकेण्ड सुईतिर हेर्छ,

घण्टासँग हार्न डराउँछ।

ऊ संघर्ष गर्छ 

साँझमा हराउने पहेँलो फूलजस्तै,

जसको गन्ध त हुन्छ,

तर सम्झिने कोही हुँदैन।

र त्यो घण्टा सुई 

पारिलो बिहानको सूर्य जस्तो देखिन्छ,

तर त्यो त केवल

बादलभित्र लुकेको प्रभुजस्तो 

आफ्नो समयमा देखा पर्छ,

सबैलाई तातो बनाउँछ,

तर आफ्ना घाउ कोही देख्दैन।

ऊ राजद्रुमजस्तै उभिएको छ 

सेकेण्ड र मिनेटको जरा उसैमा गाडिएको,

तर उसले भन्छ,

"म छैन भने घडी चल्दैन!"

त्यो भूल हो 

घामलाई पूजा गरे पनि,

बर्खाले नै धर्ती सिञ्चिन्छ।

घडी ticking गर्छ 

तर त्यसको कथा प्रकृतिभित्र छ।

बर्खामा भीज्ने किसान,

झरनामा आँखा धोइरहने मजदुर,

र गगनछुने गगन हेर्ने प्रभुत्वशाली 

तीनै मिलेर बनेको समाज।

तर एक दिन

सेकेण्ड सुई रोकिन्छ 

नदी सुकेझैं।

मिनेट सुई थाक्छ 

बेंसी उजाडझैं।

र घण्टा सुई फर्कन्छ 

फूल बिना डाँडाजस्तै,

एक्लो… निसंग।

⏰

यदि हामीले सेकेण्ड सुईको श्रम बुझेनौँ,

मिनेट सुईको आशा देखेनौँ,

र घण्टा सुईको सत्तालाई विवेकले नहेरेनौँ,

प्रकृतिको घडी बिग्रन्छ।

त्यसपछि न घाम उदाउँछ, न वर्षा पर्छ।

फेरि समय रोकिन्छ, घडी मौन हुन्छ…।