धनीको व्यापार, गरिबको कष्ट: सिनेमा उद्योगमा सामाजिक शोषण र भावनात्मक ब्ल्याकमेलिङ

दर्शकहरूको भावना संलग्न हुन्छ। यहाँ, पद्धतिको रूपमा गरिबीको दुखलाई "सस्तो" र "आकर्षक" बनाउनको लागि एक फिल्म बनाइन्छ।

४. 'द डार्क नाइट' र डिप्रेसन

यस फिल्ममा, ब्याटम्यानको संघर्ष र शत्रु, जो समाजको कमजोर पक्षको प्रतिनिधि हुन्, को चित्रण गरिएको छ। यद्यपि यस फिल्ममा कुनै गरीब पात्र छैन, तर यसको कथाले समाजका असमानताका पक्षलाई दर्शकको मनमा उभ्याउँछ। यस्तो प्रकारको फिल्ममा गरिबी, अपराध र असमानताका बिषयलाई दर्शकको मनको भावनासम्म पुग्न बनाइन्छ र त्यसले धनिक वर्गको मनोरञ्जनको उद्देश्यलाई पूरा गर्छ। गरिबीको वास्तविकता प्रायः यसमा अनदेखी गरिन्छ।

५. 'किल बिल' र 'क्वेन्स'

तपाईंले देख्नु भएको छ कि धेरै फिल्ममा शक्तिशाली र संघर्षशील महिला पात्रहरूलाई प्रस्तुत गरिएको छ, जुन प्रायः सामाजिक असमानता, शोषण र उत्पीडनका कथा अनुसार बनेका हुन्छन्। 'किल बिल' फिल्ममा, एक महिला आफ्नो संघर्ष र प्रतिशोधको माध्यमबाट शक्ति प्राप्त गर्दछ। यस प्रकारका फिल्महरूले यद्यपि महिला सशक्तिकरणको कुरा गर्छन्, तर तिनीहरूको संघर्षलाई प्रायः अत्यधिक नाटकीय र मनोरञ्जनात्मक रूपमा प्रस्तुत गर्छन्। यहाँ पनि गरिबी र शोषणको यथार्थतालाई अलि सस्तो ढंगले प्रस्तुत गरिएको छ, जसको मुख्य उद्देश्य दर्शकको भावनामा खेल्नु हो।

६. 'सोनाली केबल'

यो फिल्म एक गरिब परिवारको संघर्षमा आधारित छ जसले आफ्नो जीवनको कठिनाइलाई पार गर्दै उच्च स्थानमा पुग्ने उद्देश्य राख्छ। यो फिल्मले गरिबको कष्ट र परिश्रमलाई प्रेरणादायक रूपमा प्रस्तुत गर्दछ, तर आखिरमा यसको उद्देश्य केवल एक सपनाको रूपमा व्यक्त हुन्छ। यहाँ फिल्मले सन्देश दिन्छ कि "कसैको संघर्ष सफल हुन सक्छ," तर यसले फिल्मको वास्तविक उद्देश्यलाई छोप्दैन—त्यो उद्देश्य भनेको एक ठूलो व्यावसायिक लाभ हासिल गर्नु हो।

७. 'द मरणोपरान्त पत्र'

यो फिल्म एक गरीब परिवारको संघर्षमा आधारित छ जहाँ एक मृत व्यक्तिको पत्रले उनका परिवारको जीवन बदलिदिन्छ। यस प्रकारको फिल्महरू प्रायः साँचो कथामा आधारित हुँदैनन्, तर तिनीहरूको भावनात्मक तत्वले दर्शकलाई गहिरो प्रभाव पार्छ। यहाँ गरिबको संघर्ष र दुखलाई फिल्मका माध्यमबाट प्रस्तुत गर्ने प्रवृत्ति देखिन्छ जसले सामाजिक समस्या र शोषणलाई एक "कथा" बनाउँछ र त्यसका पछाडि व्यावसायिक उद्देश्य लुकेको हुन्छ।

८. 'क्वीन'

यो भारतीय फिल्म एक महिला पात्रको आत्मनिर्भर बन्ने यात्रालाई चित्रित गर्दछ, जसले आफ्नो कठिनाइको सामना गर्दै आफ्नो जीवनलाई नयाँ दिशा दिन्छ। यस प्रकारका फिल्महरूमा, संघर्ष र दुःखका कथाहरूले दर्शकको भावनामा प्रवेश गर्दै उनीहरूलाई प्रेरणा दिन्छ। तर, यस्ता फिल्महरू प्रायः एक विचारधारा वा परिप्रेक्ष्यमा आधारित हुन्छन्, जसले यी संघर्षहरूको यथार्थतालाई अलि कम महत्वपूर्ण बनाउँछ।

सामाजिक परिप्रेक्ष्यमा भावनात्मक ब्ल्याकमेलिङ:

वास्तवमा, यी सबै उदाहरणहरूले एक कुरा स्पष्ट गर्छन् कि धनिक वर्गले गरिबको कष्ट र संघर्षलाई ठूलो व्यवसायिक अवसरको रूपमा लिन्छ। यसमा ध्यान दिनु पर्ने कुरा यो हो कि एकतर्फी रूपमा गरिबको जीवन र संघर्षलाई फिल्ममा प्रस्तुत गर्दा यसको यथार्थता हराउँछ र त्यसको स्थानमा मनोरञ्जनको रङ्ग भरिन्छ।

धनी वर्गको सिनेमा उद्योगमा गरिबको जीवनलाई एक प्रकारको "सपना" र "मनोरञ्जन" बनाइदिने प्रवृत्तिले, गरिबलाई तिनका वास्तविक समस्याहरूबाट हटाएर त्यो समस्यालाई सिर्फ एक दृष्टान्तको रूपमा प्रस्तुत गर्छ। यसले गरीबको वास्तविक संघर्षलाई बोधगम्य बनाउँदैन, बरु त्यसलाई एक "भावनात्मक यातना"को रूपमा प्रयोग गर्छ जसले केवल धनिक वर्गलाई फाइदा पुर्याउँछ।

निष्कर्ष:

समाजका शक्तिशाली र प्रभावशाली वर्गले गरिबको समस्यालाई आफ्नो व्यावसायिक उद्देश्यको लागि प्रयोग गर्ने प्रवृत्ति मात्र एक "भावनात्मक ब्ल्याकमेलिङ" होइन, यो सामाजिक असमानता र शोषणको एक अर्को रूप हो। यस प्रकारका फिल्म र कृतिहरूले केवल मानिसको भावनामा खेल्ने प्रयास गर्छन्, जसले वास्तविक समस्याको समाधान खोज्नलाई झिनो महत्त्व दिन्छ।